Streaming? Tylko legalnie, czyli parę słów o VOD.PL

Ostatnie pół roku spędziłam w dużej mierze w towarzystwie VOD.PL – otrzymałam od nich w prezencie otwarty i nielimitowany dostęp na 6 miesięcy do wszystkich treści. Prezent, jak to każdy prawdziwy prezent, pozbawiony był haczyków w stylu obowiązkowej publikacji, postanowiłam jednak napisać. Czemu? Ano przeczytajcie.

Z serwisów streamingowych korzystam od dłuższego czasu. W 99,99% przypadków to te całkowicie legalne – przyznaję się bez bicia, że kilkakrotnie zdarzyło mi się odpalić film na jednym z tych z szarej strefy; nazywam je szarą strefą, bo chociaż korzystający z nich użytkownicy nie łamia prawa, to jednak wykorzystują prawną lukę. Przepisy łamią natomiast twórcy tego typu portali, którzy zamieszczają w serwisie filmy bez pozwolenia, nie opłacając licencji. Dlatego nie polecam. Po prostu nie warto.

Jakiś czas temu Marco powiedział coś nieslychanie przenikliwego, jak to on:

Nie ma co się oszukiwać. To przede wszystkim lenistwo sprawia, że oglądam seriale legalnie.

— Marco Kubiś (@nocnymarco) 17 maja 2017

Nie ma co się oszukiwać, taka jest prawda: przychodzi w życiu człowieka taki moment, że 50 zł przestaje być tygodniowym budżetem na wszystkie posiłki i rozrywkę, a staje się odpowiednikiem – nawet w najgorszym przypadku – kilku godzin pracy. W zależności od stawki godzinowej robimy sie po prostu mniej lub bardziej wygodni: wybieramy lepsze miejsca do spania na wakacjach, pierwszą klasę zamiast drugiej w Intercity lub w ogóle przesiadamy się w Pendolino, mówimy sobie, że już nigdy nie pojedziemy nigdzie Polskim Busem i płacimy za to, żeby nie oglądać i słuchać reklam, zwłaszcza tych wyskakujących w pięćdziesięciu tysięcy okienek. Ja mogę powiedzieć na przyklad, że jestem już tak przyzwyczajona do komfortu podczas oglądania filmów, że jak mam użerać się z pirackimi portalami i reklamami jakichś kretyńskich gier, środków na porost penisa i iPhone’ów za złotówkę, to wolę na starcie sobie odpuścić.

Zresztą wiecie, z piratami dzisiaj jest tak jak z pierdzeniem: niby wiele osób to robi, ale przyznać się do tego w kulturalnym towarzystwie to trochę jednak nie za bardzo, bo wstyd i chwalić się bynajmniej nie ma czym. W najlepszym wypadku można liczyć na jakieś niewyraźne pomruki, w najgorszym ludzie się od człowieka odsuwają i mówią mu wprost, że ciągnie od niego cebulą. Bo i w sumie taka prawda.

Streaming? Tylko legalnie, czyli parę słów o VOD.PL - tattwa — phot. by Jens Kreuter

Być może czas zmienić znajomych?

Być może masz znajomych, którzy nie widzą w tym problemu, ale to znaczy, że masz słabych znajomych, cóż można więcej powiedzieć. Zaczęliśmy bowiem piracić w czasach, w których naprawdę trudno było o pewne tytuły, dzisiaj natomiast trudno wyjaśnić nawet przed samym sobą nielegalne nośniki czymkolwiek innym niż skąpstwem i brakiem poszanowania cudzej własności. W czasach, w których – co ważne – można współdzielić konto na Netflixie ze znajomymi za kilkanaście złotych miesięcznie, a abonament do Cinema City kosztuje niecałe 50 zł, argument o braku środków przestaje mieć dużą wagę.

Ale do meritum: na co dzień korzystam przede wszystkim z 4 portali ze streamingiem: Prime Video Amazona (z powodu „Amerykańskich Bogów”), Netflixa (głównie z uwagi na seriale oraz ich własne produkcje), MUBI z bardzo, bardzo niszowymi pozycjami i VOD.PL. Z tej czwórki najczęściej wybieram Netflixa i VOD.PL. Dlaczego?

O Netflixie może innym razem, ale żaden, powtarzam, ŻADEN portal ze streamingiem nie ma takiej selekcji kina festiwalowego jak VOD.PL. Po prostu. Jeśli jesteście fanami festiwali filmowych i chcecie być na bieżąco z tym, co pokazuje się w Cannes, na Sundance, w Wenecji, w Locarno, a także na Nowych Horyzontach i OFF Camerze, to po prostu musicie przejrzeć zasoby tej strony. Jej jedynym minusem jest to, że w ubiegłym roku zlikwidowano możliwość wykupienia abonamentu i obecnie za każdy film trzeba płacić osobno. Szkoda. Ale nie są to kwoty duże i naprawdę warto: tych filmów po prostu nie obejrzycie legalnie nigdzie indziej w sieci z polskimi napisami lub lektorem.

Dlaczego VOD.PL?

Ok, jeśli mam być w 100% szczera, to minusów jest jeszcze kilka. Serwis działa jedynie na terenie Polski – chociaż wiem, z czego to wynika, to jednak wielka szkoda, bo byłby idealny do promowania polskich filmów za granicą. Dalej: nie ma możliwości wyszukiwania filmów po ich oryginalnych tytułach (to chyba drobiazg, który można poprawić), a jedynie po tych polskich i na koniec – niektóre filmy dostępne są tylko z lektorem, co mnie wpienia, bo #tylkonapisy. No. I w sumie to tyle. Niewiele wad, prawda?

Co warto tam obejrzeć? Śledźcie moje konto na Filmwebie, żeby być na bieżąco z tym, co oglądam – do każdego obejrzanego filmu robię notatkę i wystawiam sobie ocenę, żeby uporządkować jakoś te zasoby. Często piszę też o oglądanych filmach na Twitterze – jak pewnie część z Was zauważyła, wycofałam się mocno z Facebooka i z coraz większą niechęcią korzystam z niego jako z narzędzia. I to nie tylko dlatego, że przestaje być mnie stać na to, żeby do kogokolwiek tam docierać.

Nie jestem w stanie napisać Wam w jednym tekście o wszystkich filmach, które warto obejrzeć na VOD.PL i które sama tam obejrzałam. Zrobię jednak coś innego: pokażę Wam, jak wiele głośnych tytułów z najważniejszego (jak dla mnie, ale chyba to powszechne przekonanie) festiwalu na świecie możecie tam znaleźć i legalnie obejrzeć za kilka – kilkanaście złotych. Gotowi? To wyciągajcie karty płatnicze i przygotujcie sobie legowisko do oglądania. Smacznego!

Cannes 2016

„Ja Daniel Blake” (Złota Palma), reż. Ken Loach
„Toni Erdmann”, reż. Maren Ade (także wersja z audiodeskrypcją)
„Egzamin”, reż. Cristian Mungiu
„Julieta”, reż. Pedro Almodóvar
„Neon Demon”, reż. Nicolas Winding Refn
„Nieznajoma dziewczyna”, reż. Jean-Pierre Dardenne, Luc Dardenne
„Paterson”, reż. Jim Jarmusch
„Służąca”, reż. Park Chan-wook
„To tylko koniec świata”, reż. Xaviel Dolan
„W pionie”, reż. Alain Guiraudie
„Z innego świata”, reż. Nicole Garcia
„Śmietanka towarzyska”, reż. Woody Allen

Cannes 2015

„Imigranci” (Złota Palma), reż. Vincent Rottiers
„Carol”, reż. Todd Haynes
„Głośniej od bomb”, reż. Joachim Trier
„Makbet”, reż. Justin Kurzel
„Młodość”, reż. Paolo Sorrentino
„Moja matka”, reż. Nanni Moretti
„Moja miłość”, reż. Maiwenn Le Besco
„Opiekun”, reż. Michel Franco
„Nasza młodsza siostra”, reż. Hirokazu Koreeda
„Pentameron”, reż. Matteo Garrone
„Syn Szawła”, reż. László Nemes (także wersja z audiodeskrypcją)
„Zabójczyni”, reż. Hsiao-hsien Hou
„Mustang”, reż. Deniz Gamze Ergüven (także wersja z audiodeskrypcją oraz wersja z napisami dla niesłyszących)
„Barany. Islandzka opowieść”, reż. Grímur Hákonarson (także wersja z audiodeskrypcją oraz wersja z napisami dla niesłyszących)
„Skarb”, reż. Dan Chiriac, Toma Cuzin
„Tysiąc i jedna noc – cz.1, niespokojny”, „Tysiąc i jedna noc – cz. 2, opuszczony”, „Tysiąc i jedna noc – cz. 3, oczarowany”, reż. Miguel Gomes

Cannes 2014

„Cuda”, reż. Alice Rohrwacher
„Dwa dni, jedna noc”, reż. Jean-Pierre Dardenne, Luc Dardenne
„Dzikie historie”, reż. Damián Szifron
„Eskorta”, reż. Tommy Lee Jones
„Klub Jimmy’ego”, reż. Ken Loach
„Lewiatan”, reż. Andriej Zwiagincew
„Mama”, reż. Xaviel Dolan
„Rozdzieleni”, reż. Michel Hazanavicius
„Saint Laurent”, reż. Bertrand Bonello
„Sils Maria”, reż. Olivier Assayas
„Plemię”, reż. Miroslav Slaboshpitsky
„Dumni i wściekli”, reż. Matthew Warchus
„Biały Bóg”, reż. Kornél Mundruczó
„Turysta”, reż. Ruben Östlund
„Party Girl”, reż. Claire Burger, Marie Amachoukeli-Barsacq

Nieźle, prawda? A to tylko ostatnie 3 lata! Listy filmów nagrodzonych i nominowanych w Cannes znajdziecie m.in. tutaj. Jeśli cofniecie się do wcześniejszych edycji festiwalu, odkryjecie, że na VOD.PL możecie znaleźć większość wymienionych tam filmów – część z nich znajdziecie w tej kolekcji, a ja zachęcam Was także do przeglądnięcia kolekcji Stowarzyszenia Nowe Horyzonty. Miłego oglądania!